Επειδή, υποψιάζομαι, είμαι από τους ελάχιστους εναπομείναντες -και εν θαλερή δράσει- στρατιώτες της Ασφαλιστικής Στρατιάς του 1950 (νεοσύλλεκτος τότε εγώ), έχω ολοζώντανη την εικόνα του επαγγελματικού και πνευματικού σοκ, όταν πρωτοκυκλοφόρησε η ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ «κάποιου Παναγιώτη Δρακάτου»:
- Ο ισχνός και πολλαπλά εξαρτώμενος Κλάδος μας να βρεθεί με «περιοδική φωνή»!
- Ποιος ο τολμητίας εκδότης, που θα μετέφερε με κρίση και αντικειμενικότητα τις θέσεις μας προς το κοινό και την Πολιτεία; Με τι «επαγγελματικό οπλισμό» και με ποια τάχα ανταλλάγματα;
- Πόση δόση υπεύθυνης δημοσιογραφίας (σε μια εποχή μάλιστα που ήταν καθεστώς η κυκλοφορία «οικονομικών φυλλάδων» λίγο πριν ή λίγο μετά το κλείσιμο των ισολογισμών!) συνόδευε τον νεόκοπο εκδότη;
Κι όμως η ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ήρθε για να μείνει, αξία διαφεντεμένη επί 52 χρόνια, χωρίς ενδοτικές θέσεις, χωρίς χαϊδέματα, διαρκώς επιδιώκοντας την αναβάθμιση του θεσμού, ακόμη και μέσα από πολλές φορές δύσκολους και άβολους για την ασφαλιστική τάξη δρόμους.
«Σαν να μην πέρασε μια μέρα», όπως λες, φίλε Τάκη, αλλά έχοντας συμβάλει καθοριστικά στον εκσυγχρονισμό του Κλάδου, στον ευπρεπή και γόνιμο συναγωνισμό των παικτών της Αγοράς και στη συνετή και ψύχραιμη αντιμετώπιση των προβλημάτων που καθημερινά ανακύπτουν. Γιατί πολύ νερό έχει κυλήσει από τότε, τα γεφύρια μας όμως καλά στέκουν πια.
Γι’ αυτά όλα -αλλά και για πολλά άλλα που μοιάζουν ασήμαντα και μόνο «ασήμαντα» δεν είναι- σου ανήκει η αναγνώριση όλων μας και στην άξια Μαρίνα ανήκει η ευχή να συνεχίσει, ακμαία και θαρραλέα όπως είναι, το «καλό κ’ αγαθό έργο».
Νίκος Αδαμαντιάδης
Ex officio Μέλος Διοικητικού Συμβουλίου
Canellopoulos Adamantiadis Holdings
