Έχουμε όλοι ακούσει το ερώτημα: «θέλεις πρώτα τα καλά ή τα κακά νέα;». Ε, λοιπόν, το ερώτημα πλέον γίνεται: «θέλεις πρώτα τα κακά ή τα εντελώς χάλια νέα;».
Από όλες τις πλευρές βομβαρδιζόμαστε από το μήνυμα ότι ο επερχόμενος χειμώνας θα είναι εξαιρετικά δύσκολος, πολύ «κρύος» κυριολεκτικά και μεταφορικά, δυσβάστακτος οικονομικά, ενώ μαίνονται καταστροφές, απειλές, πανδημίες, έντονος φόβος ενός ολοκληρωτικά καταστροφικού πυρηνικού πολέμου… κ.λπ.!
Ο αντίκτυπος των παραπάνω σε όλους τους επαγγελματίες -επομένως και σε εμάς- δεν μπορεί παρά να είναι ιδιαίτερα αρνητικός. Και τα αποτελέσματα επηρεάζουν τόσο σε πραγματικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο.
Στη δουλειά μας, είμαστε ακόμη σε ένα μεσαίο, θα έλεγα, επίπεδο φθοράς. Διατηρούμε μία σχετική σταθερότητα, ίσως λόγω της κεκτημένης ταχύτητας που έχει η δική μας αγορά και που συντηρείται από τις υποχρεωτικές ασφαλίσεις, τις αποζημιώσεις και τις αποδόσεις/ωριμάνσεις των ασφαλιστηρίων ζωής, καθώς και τα ομαδικά. Όμως και αυτή η θέση είναι πολύ ευαίσθητη στις παραπάνω παγκόσμιες μεταβολές και ιδιαίτερα στο μέγεθος της ενεργειακής κρίσης αφ’ ενός και των καταστροφικών συνεπειών της κλιματικής αλλαγής αφ’ ετέρου.
Οι περισσότεροι δεν έχουν τη διάθεση (το ψυχολογικό επίπεδο που αναφέραμε παραπάνω) ή και τους πόρους (το πραγματικό επίπεδο) για να προβούν σε νέες ασφαλίσεις αποταμίευσης, επένδυσης ή συνταξιοδοτικές. Ακόμη λιγότεροι ασφαλίζονται -κάτι εντελώς παράδοξο- για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής, π.χ. από απλή ασφάλιση κατοικιών ή επιχειρήσεων μέχρι απώλειες κερδών, ατυχημάτων, περιβαλλοντικών και άλλων ευθυνών κ.ά.
Παράλληλα υποβόσκει ένα επίπεδο ματαιότητας, ερωτήματα όπως π.χ. «γιατί να ασφαλιστώ για αποταμίευση, όταν αύριο το πρωί ίσως δεν υπάρχει τίποτα» και άλλα τέτοια απογοητευτικά, που μας κατακλύζουν, καθώς προβάλλονται με πηχυαίους τίτλους από όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, έντυπα και ηλεκτρονικά και από κάθε «πικραμένο», που δυστυχώς έχει κάποιας μορφής δημόσιο λόγο!
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να βρισκόμαστε στην αρχή μιας εποχής, που ίσως αποτελέσει την έναρξη μιας κάθετης πτώσης. Όχι μόνον για εμάς, αλλά για τους περισσότερους. Καθώς τίποτα δεν είναι ανεξάρτητο σήμερα και όλοι εξαρτιόμαστε από τους άλλους, μία πιθανή χιονοστιβάδα θα παρασύρει τους πάντες (εκτός ίσως του πράκτορα 007, για όποιον πιστεύει στα συναρπαστικά παραμύθια δράσης)!
Διαβάζω τα παραπάνω και αναρωτιέμαι: αυτό ήταν λοιπόν; Μόνο απογοήτευση και μαυρίλα; Η απάντησή μου είναι κατηγορηματικά ΟΧΙ! Ένα νέο, επίκαιρο και εξαιρετικά σημαντικό όχι, που πρέπει ο καθένας από εμάς να πει τόσο στον εαυτό του, όσο και στους γύρω του και στην κατάσταση που διαμορφώνεται.
Κανείς δε θα αμφισβητήσει τη δυσκολία της εποχής. Αλλά αναρωτιέμαι, πάντοτε δεν υπήρχαν κοινωνικές δυσκολίες και αναταραχές; Πάντοτε δεν υπήρχαν τρελοί δικτάτορες και αιμοβόροι δυνάστες, που απειλούσαν την κοινωνία; Πάντοτε δεν υπήρχαν άγνωστες ασθένειες και θανατηφόρες πανδημίες; Πάντοτε δεν υπήρχαν σεισμοί, λοιμοί και καταποντισμοί (που λέει και η λαϊκή ρήση);
Συνάδελφοί μου, εμείς, όπως καλά γνωρίζετε, έχουμε πολλαπλούς ρόλους απέναντι στην κοινωνία και τους πελάτες μας! Είμαστε οι σύμβουλοί τους, οι δικηγόροι τους, οι γιατροί τους, οι ψυχολόγοι τους, οι φίλοι τους!!! Ας ενστερνιστούμε την αισιοδοξία και τη βεβαιότητα πως ό,τι και να συμβεί, θα το αντιμετωπίσουμε και ας μεταφέρουμε αυτό το κλίμα στους πελάτες μας, αλλά και στην οικογένεια, το περιβάλλον μας και την κοινωνία. Ίσως αυτό θα αποτελέσει και τη σωτηρία μας.
