Το τέλος μιας χρονιάς οδηγεί αναπόφευκτα σε απολογισμούς. Καθώς οι αριθμοί δεν συνηθίζουν να ψεύδονται, σκέφτηκα να ξεκινήσω από αυτούς. Μελετώντας λοιπόν τα μέχρι στιγμής στοιχεία της Ένωσης Ασφαλιστικών Εταιριών για την παραγωγή ασφαλίστρων, βλέπω στασιμότητα, με τον κλάδο Ασθενειών να διατηρεί μία κινητικότητα, την ιλιγγιώδη πορεία των επενδυτικών να έχει κοπάσει και τους υπόλοιπους κλάδους Ζωής να εμφανίζουν μία μάλλον θλιβερή εικόνα.
Ειδικά θα ήθελα να σταθώ στις κλασικές ασφάλειες Ζωής, που καταγράφουν σταθερά πτωτική πορεία. Είναι προφανές πως η νοοτροπία που επικρατεί στη χώρα μας τόσο από πλευράς καταναλωτών (σε μένα θα τύχει;) όσο και από πλευράς διαμεσολαβούντων, που διστάζουν να φέρουν αντιμέτωπους τους υποψήφιους πελάτες τους με τα ερωτήματα «τι θα συμβεί στην οικογένειά σου, αν φύγεις από τη ζωή;» ή «τι θα συμβεί σε εσένα και την οικογένειά σου, εάν δεν είσαι σε θέση να εργαστείς για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα;» δεν επιτρέπουν σε έναν πολύ σημαντικό κλάδο να αναπτυχθεί. Είναι κρίμα, γιατί μέσα σε τέτοιο κλίμα αβεβαιότητας, οι ασφάλειες Ζωής θα έπρεπε να ανθούν.
Μιλώντας για ανάπτυξη, δεν γίνεται να μην αναφέρω την απογοήτευσή μου -και όλων των ανθρώπων του κλάδου μας- καθώς για μία ακόμη φορά δεν τηρήθηκαν τα υπεσχημένα και αντί να δοθούν τα πολυαναμενόμενα κίνητρα για την ενίσχυση της ιδιωτικής ασφάλισης, μείναμε πάλι με τις τσέπες μας γεμάτες δικαιολογίες, γλυκόλογα και νέες υποσχέσεις.
Το ίδιο φυσικά συνέβη και με την υποχρεωτικότητα της ασφάλισης κατοικιών. Εμφανίστηκε μία διάταξη στον νέο κλιματικό νόμο, που δεν ξέραμε εάν έπρεπε να γελάσουμε ή να κλάψουμε, καθώς μιλούσε για την υποχρεωτική ασφάλιση μόνο των νέων κατοικιών σε ζώνες υψηλής επικινδυνότητας, αντιβαίνοντας έτσι στις στοιχειώδεις αρχές της ιδιωτικής ασφάλισης και καθιστώντας ανέφικτη την εφαρμογή της. Η επίμαχη διάταξη βέβαια αποσύρθηκε, αλλά δεδομένης της πλήρους άγνοιας που επιδεικνύουν οι διάφοροι πολιτικοί που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα στην αντιμετώπιση του θέματος, ελάχιστη αισιοδοξία αισθάνομαι ως προς τη θεσμοθέτηση μίας πιο ρεαλιστικής διάταξης.
Ανατρέχοντας μάλιστα στους αριθμούς, που αναφέρονται στις ζημιές οι οποίες προκλήθηκαν φέτος στη χώρα μας από τις φυσικές καταστροφές και στο ελάχιστο ποσοστό τους που ήταν ασφαλισμένο, η αισιοδοξία μου εξασθενεί ακόμη περισσότερο. Αναλογίζομαι από τη μία όλους αυτούς τους ξεσπιτωμένους, που θα περιμένουν τα κρατικά ψίχουλα και από την άλλη όλους τους υπόλοιπους, που παρακολουθούν καθισμένοι αναπαυτικά στον καναπέ τους τις αλλεπάλληλες τραγωδίες ζωντανά από τον δέκτη της τηλεόρασής τους, συγκινούνται, φτύνουν τον κόρφο τους και ούτε καν διανοούνται να προστατέψουν τη δική τους περιουσία!
Όσο για το αυτοκίνητο, τον χρυσό στηλοβάτη της ιδιωτικής ασφάλισης στη χώρα μας -λόγω υποχρεωτικότητας βεβαίως- ούτε αυτό είδε προκοπή το 2022. Τα εκατοντάδες χιλιάδες ανασφάλιστα δε λένε να λιγοστέψουν, καθώς οι αρχές του τόπου συνεχίζουν να αδυνατούν να συνεννοηθούν αποτελεσματικά, παρά τις στομφώδεις εξαγγελίες, παρά τις ψηφιακές αναβαθμίσεις. Τα μετράνε από δω, βγαίνουν λίγα, τα μετράνε από κει, βγαίνουν πολλά. Εδώ εμφανίζεται ανασφάλιστο το όχημα, εκεί εμφανίζεται εκτός κυκλοφορίας… και τρέχα γύρευε. Κι από πάνω περιχύνουν και το σιρόπι, ότι η αστυνομία είναι υποστελεχωμένη και τι να πρωτοπρολάβει κι αυτή η δόλια, ποιον να ελέγξει, ποιον να κυνηγήσει!
Λέω να τον σταματήσω τον απολογισμό, γιατί διανύουμε και μέρες γιορτινές και θα με λέτε γρουσούζη. Θα κλείσω λοιπόν, θυμίζοντάς σας πως κάνετε μία υπέροχη δουλειά, που σας δίνει τη δυνατότητα να προσφέρετε φροντίδα και προστασία στους συνανθρώπους σας, όταν έρθουν τα δύσκολα. Που ακόμη κι αν αυτά τα δύσκολα δεν έρθουν ποτέ, τους βοηθάτε να κοιμούνται ήσυχοι, χωρίς έγνοιες. Μεγάλη υπόθεση! Κάντε λοιπόν αυτό που ξέρετε, με πίστη, με υπομονή, με πείσμα, με επαγγελματισμό και τότε το 2023 θα είναι σίγουρα μια…
Καλή χρονιά!
Παναγιώτης Δρακάτος
