Το τελευταίο μικρό χρονικό διάστημα βρέθηκα αντιμέτωπος με τα περιστατικά που περιγράφω στη συνέχεια. Όλα ξεκίνησαν από τι άλλο; Την καθημερινή προσπάθεια για εύρεση πελατών και εργασιών και τη διεκπεραίωση των διαδικασιών ασφάλισής τους (που, μεταξύ μας, είναι πολλές, πάρα πολλές)!
Ο κύριος Χ, νέος στο συγκεκριμένο χώρο αλλά πολύ σοβαρός βιομήχανος με πολλές δραστηριότητες, ανέπτυξε μονάδα επεξεργασίας ανακυκλωμένης πρώτης ύλης πολυεστέρα (PET) για την αναβάθμισή της. Μου ζήτησε ασφάλιση… Λάθος!
Η κυρία Ζ, νεαρή επιχειρηματίας, εξαιρετικά συγκροτημένη, προσπαθεί να ανοιχθεί σε αγορές κυρίως του εξωτερικού αλλά και του εσωτερικού, με κύρια επιχειρηματική της δραστηριότητα τη συσκευασία και πώληση καλλυντικών, προσεγμένης παρασκευής, ποιοτικών και ιδιαίτερων συστατικών. Μου ζήτησε ασφάλιση… Λάθος!
Ο κύριος Ψ, γνωστός επιχειρηματίας, πολυπράγμων και επιτυχημένος στο χώρο του, 78 ετών αλλά εξαιρετικά δραστήριος, μου ζήτησε ασφάλιση του σκάφους του… Λάθος!
Ο κύριος Π, πολύ νεαρός σε ηλικία, αλλά ήδη καθηγητής Πανεπιστημίου, με πολυμελή οικογένεια, που είχε ασθενήσει πριν 8 έτη με νεοπλασματική ασθένεια, πλήρως θεραπευθείς πλέον και ελεύθερος νόσου, μου ζήτησε ασφάλιση υγείας… Λάθος!
Ο κύριος Β, έμπορος με καταστήματα ανά την επικράτεια, με εξαιρετικά υγιείς ισολογισμούς, που κατάφερε μετά από 4 δεκαετίες σκληρής δουλείας να εκπληρώσει το όνειρό του και να αποκτήσει ένα ιδιαίτερα ακριβό αυτοκίνητο, μου ζήτησε ασφάλιση… Λάθος!
Ο κύριος Α, εργοστασιάρχης επεξεργασίας αλουμινίου, με εργοστάσιο που μοιάζει με «φαρμακείο» και με μεγάλο πακέτο ασφαλίστρων ετησίως, ενημερώθηκε για την ασφάλιση αστικής ευθύνης περιβάλλοντος και μου ζήτησε ασφάλιση… Λάθος!
Αυτές και αρκετές ακόμη περιπτώσεις, που μου έχουν αναφέρει συνάδελφοι κατά καιρούς, αλλά υποθέτω και αρκετές ακόμη που δεν γνωρίζω, με οδηγούν στο ερώτημα του τίτλου αυτού του άρθρου: Πόσο μεγάλη και σύνθετη θέλουμε αλήθεια την ασφαλιστική αγορά μας;
Πώς να καταφέρουμε να μεγαλώσουμε, όταν το σύνολο σχεδόν των εταιριών (και μιλώ για αυτές που κατέχουν συνολικά άνω του 85% αυτής της αγοράς) απαντούν αυτοματοποιημένα και πανομοιότυπα σε ορισμένα θέματα ως εξής: «Λυπούμαστε, αλλά δεν επιθυμούμε να προβούμε σε προσφορά ασφάλισης λόγω φύσης του κινδύνου» ή «απορρίπτεται λόγω είδους δραστηριότητας κ.ο.κ.».
Και δυστυχώς οι προαναφερόμενες απαντήσεις απευθύνονται σε άτομα με ανεπτυγμένη ασφαλιστική συνείδηση, που πληρώνουν χιλιάδες ασφάλιστρα το χρόνο και θέλουν ακόμη περισσότερο να στηρίξουν και να στηριχθούν από την αγορά. Σκεφτείτε τι αντίκτυπο έχει αυτή η άρνηση σε αυτούς τους ανθρώπους, και κατά πόσον οι ίδιοι την επόμενη ημέρα θα αισθάνονται καλά να συνεχίσουν να ασφαλίζονται όπως πριν!
Αναρωτιέμαι αν η, συλλήβδην πολλάκις, άρνηση ανάληψης κινδύνων οφείλεται και σε άγνοια ή κακή ενημέρωση των ανθρώπων που βρίσκονται σε θέσεις ανάληψης. Ή μήπως σε οδηγίες αντασφαλιστών, που έχουν τεθεί άκριτα και αγνοώντας πολλές φορές την ελληνική πραγματικότητα; Αναρωτιέμαι…
Αν θέλουμε η αγορά μας κάποια στιγμή να ξεκολλήσει από το 2% του ΑΕΠ και να «πετάξει» σε ποσοστά που μας αξίζουν, του 5% ή και μεγαλύτερα, θα πρέπει να ξεπεραστούν αγκυλώσεις και φοβίες, να τιμολογηθούν σωστά και όχι να απορριφθούν κίνδυνοι, να επικρατήσει επιχειρηματική λογική και επαγγελματισμός και τότε θα βελτιωθούν πολλά.
Χάρης Αλεξόπουλος
Αντιπρόεδρος Ένωσης Επαγγελματιών Ασφαλιστών Ελλάδος
Αναδημοσίευση από την ηλεκτρονική έκδοση «Διασφαλίζω» της ΕΕΑΕ.
