Στην Ελλάδα, η ασφαλιστική αγορά κινείται επί δεκαετίες σε χαμηλές ταχύτητες, με αποτέλεσμα να μην καταλαμβάνει το μερίδιο που της αναλογεί στην προσπάθεια για τη ζητούμενη κοινωνική ευημερία. Συνδεδεμένη, κυρίως, με τους «έχοντες» και με την υποχρεωτική κάλυψη αστικής ευθύνης οχημάτων, παρουσιάζει μικρή δυναμική στην εκπλήρωση της κοινωνικής αποστολής της, που θα πρέπει να συνδέεται με την ευζωία όλων των πολιτών.
Η μερική υποχρεωτικότητα για την ασφάλιση κτηρίων, έτσι κι αλλιώς, ξαναγύρισε τα πράγματα στην αφετηρία του προβληματισμού, με την απόσυρση του επίμαχου άρθρου από τον Εθνικό Κλιματικό Νόμο. Όμως, εδώ πρόκειται για μια αλυσίδα κρίσεων: όχι μόνο η κλιματική, αλλά και η συνδεδεμένη ενεργειακή σε συνδυασμό με τις γεωπολιτικές αναταράξεις, καθώς επίσης η υγειονομική, που αλλάζει πίστες, η επερχόμενη επισιτιστική και στον κοινό παρονομαστή η οικονομική με τον στασιμοπληθωρισμό και τη δραματική μείωση της αγοραστικής δύναμης.
Σε μια ανοιχτή κοινωνία συγκλίσεων, συνεργασιών και διαρκούς προσπάθειας για άμβλυνση των ανισοτήτων -με ουσιαστικές παραμέτρους την ωρίμανση της ασφαλιστικής συνείδησης αλλά, κυρίως, την ενίσχυση της πίστης των πολιτών στον θεσμό- η ιδιωτική ασφάλιση οφείλει στην αποστολή της να αναζητήσει δρόμους συνάντησης με την ευρύτερη κοινωνία. Αν παρέχει -όντας ανταποδοτική- και αν ζητείται -όντας προσιτή οικονομικά- δεν χρειάζεται να απαιτεί ούτε να εκλιπαρεί για υποχρεωτικότητα.
Κοινωνικοποιούμενος -και όχι κρατικοποιούμενος- ευρύτερα ο θεσμός της ιδιωτικής ασφάλισης μπορεί να μεγαλώσει την προστιθέμενη αξία του δίπλα στα κρατικά συστήματα (στη σύνταξη, την υγεία, την προστασία της περιουσίας από τους συνεχώς αυξανόμενους κινδύνους). Και βέβαια, υπό τις ευκταίες συνθήκες, όπου ο κρατικός και ο ιδιωτικός τομέας θα έχουν βρει μια κοινή οπτική και προοπτική, που θα μετουσιώνεται σε αρκετά Συν. Επισημαίνω αμέσως τρία: συναντίληψη, συνέργειες, συμπληρωματικότητα (με ανακουφιστική ελάφρυνση αναπτυξιακής απελευθέρωσης, τόσο για τα δημοσιονομικά του κράτους όσο και για την ασφαλιστική αγορά).
Η προσέγγιση της ευρύτερης δυνατής -πληθυσμιακά- ελληνικής κοινωνίας, με την ελαχιστοποίηση των αποστάσεων στην κοινωνική διαστρωμάτωση και τη διεύρυνση της ασφαλιστικής βάσης, αποτελεί το μεγάλο, κατά τη γνώμη μου, στοίχημα θωράκισης της ανθεκτικότητας και εξασφάλισης της βιωσιμότητας για την ασφαλιστική βιομηχανία της χώρας μας. Δεν εξαρτάται μόνο από την ασφαλιστική κοινότητα Μια τέτοια εκπλήρωση εξαρτάται -όχι αποκλειστικά, αλλά εν πολλοίς- από την ασφαλιστική κοινότητα.
Στον μεγάλο μετασχηματισμό της ψηφιακής κοσμογονίας, οι άνθρωποι (πρέπει να) κρατούν τα ηνία και να την κατευθύνουν. Θεσμικοί, διοικητικοί, διαμεσολαβητές στην ασφαλιστική διανομή (φυσική ή ψηφιακή). Αυτό δεν αλλάζει, όμως οι άνθρωποι (πρέπει να) αλλάζουν, παίρνοντας δύναμη από τρία χαρακτηριστικά στοιχεία, που θεωρώ ως τα πλέον κρίσιμα για το μέλλον της ασφαλιστικής αγοράς:
α. την προσαρμογή – τον εκσυγχρονισμό χωρίς αλλοτρίωση της ασφαλιστικής αποστολής,
β. την εσωτερική συνοχή, με εξουδετέρωση κάθε υπονόμευσης από συγκέντρωση και αθέμιτο ανταγωνισμό και με έμφαση σε όσα ενώνουν τους ανταγωνιζόμενους,
γ. την εξωστρέφεια, λόγω και έργω, με συστηματική, έντιμη και ειλικρινή επικοινωνία «μέτρου».
Είναι σημαντικό που αύρα αισιοδοξίας και θέλησης διέπνευσε τις θεματικές συζητήσεις, τις ιδέες και τις τοποθετήσεις κατά το Συνέδριο της Ύδρας. Όπως σημαντικό δείγμα ζωηρού σφυγμού και ενέργειας είναι και το μήνυμα της παρουσίας όχι μόνο παλαιών, αλλά και πολλών νέων ανθρώπων της αγοράς, που μπορούν να δώσουν φρεσκάδα σε θετικές προσδοκίες.
Γιάννης Ρούντος
