Και μπράβο μας, γιατί καιρός ήταν να αρχίσουμε να ξαναζούμε κανονικά… Βλέπετε, χρυσούλια μου, η κατάσταση δεν παλεύεται άλλο με αναμονές, γιατί είμαστε εδώ και μια δεκαετία (και λίγο παραπάνω) στο περίμενε για καλύτερες μέρες και νύχτες: περίμενε να περάσει η κρίση, περίμενε να βγούμε από τα μνημόνια, περίμενε να γίνουν εκλογές, περίμενε να βγούμε από την επιτήρηση, περίμενε να κάνεις το εμβόλιο, περίμενε το επόμενο εμβόλιο, περίμενε να τελειώσει ο πόλεμος, περίμενε να μειωθεί ο πληθωρισμός και περιμένοντας γεμίζεις τις μπαταρίες σου με την τοξικότητα του φόβου και της αγωνίας, που κρατάει ζωντανούς μόνο τους δημοσιογράφους, κυρίως τους τηλεοπτικούς και τους καλεσμένους τους.
Χαίρομαι πολύ που ξεκίνησαν και πάλι τα συνέδρια, οι βραδιές βραβεύσεων, τα ταξίδια (υπάρχουν και 2 εταιρίες που δεν τα σταμάτησαν ποτέ) και που παρά την πλύση εγκεφάλου που υφιστάμεθα καθημερινά, έχουμε αρχίσει να βλεπόμαστε και ν’ αγκαλιαζόμαστε…
Το μόνο που με έχει προβληματίσει λίγο είναι ότι ξανάρχισαν και μάλιστα με μεγάλη ένταση -ακόμη και τις καθημερινές- οι γάμοι υπερπαραγωγές, αλλά τόσο πολύ copy paste, που πραγματικά με ξεπερνάει…
Το ίδιο τραπέζι με τις γυάλες των κουφέτων και το βιβλίο ευχών, οι ίδιες γιρλάντες στα ίδια σημεία με τα ίδια κουρελοειδή διακοσμητικά να επικρέμονται απειλητικά πάνω από το κεφάλι των προσκεκλημένων, ο ίδιος μπουφές (με ελάχιστες παραλλαγές) και οι ίδιες ουρές των πεινασμένων προσκεκλημένων που περιμένουν τουλάχιστον ένα δίωρο μετά το μυστήριο το ζεύγος που φωτογραφίζεται ακατάπαυστα, για να βάλουν κάτι στο στόμα τους (εγώ μέχρι εκείνη την ώρα έχω φάει τουλάχιστον 10 κουφέτα). Και μετά ο χορός, η τούρτα ή η μη τούρτα και τα πυροτεχνήματα… Κλαίω… Και κλαίω και περισσότερο, γιατί διάβαζα πρόσφατα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο της κοινωνιολόγου και σεξολόγου δρ Pepper Schwartz η οποία λέει τα εξής: «το όλο πράγμα έχει ξεφύγει και έχει μετατραπεί σε μία λίστα ακριβών “πρέπει”. Τα ζευγάρια ξοδεύουν κατά μέσο όρο €30.000 για το γάμο τους (μαζί με δαχτυλίδι και νυφικό), αλλά όσο περισσότερα ξοδεύουν τόσο πιο λίγο διαρκεί ο έγγαμος βίος… Αφήστε λοιπόν οι νεότεροι τις κλισέ δεξιώσεις γάμου και εσείς οι μεγαλύτεροι, που είστε οι γονείς του ζεύγους, μη βλέπετε τον γάμο των παιδιών ως τρόπο για να “βγάλετε τις υποχρεώσεις”, που έχετε. Κάντε αυτό που πραγματικά νιώθετε και που θα αποτελέσει το ξεκίνημα και όχι την κορυφαία στιγμή της νέας σας ζωής. Και σας μιλάω εκ πείρας… Φτάνει πια το πυροτέχνημα…
Μαρίνα Δρακάτου
