«Είναι νωρίς», λέει η συμπαθής κυριούλα των 75 plus, που κάθεται στα 3 μέτρα από μένα στο κομμωτήριο, «είναι νωρίς για το εμβόλιο, γιατί δεν γνωρίζουμε τις μακροχρόνιες επιπτώσεις του»… Τώρα να κλάψεις ή να γελάσεις; Κι από τη μία χαίρεσαι που στα 75 σκέφτεται τι μπορεί να της συμβεί σε είκοσι χρόνια, αλλά από την άλλη, θλίβεσαι, γιατί δεν της περνάει καν από το μυαλό πως χωρίς το εμβόλιο το τέλος έχει πάνω από 16% πιθανότητες να έρθει μέσα στον επόμενο μήνα…
Με το αίσθημα φόβου που εγκατέστησε σε όλους μας η πανδημία, με τα lockdowns διαρκείας -6 μήνες κλείνει η Αττική στις 2 Μαΐου- και με τις εντατικές να μπαίνουν μέσα στα σπίτια μας, χωρίς αιδώ -ούτε από πλευράς εντατικολόγων, αλλά ούτε και από πλευράς δημοσιογράφων και καναλιών, οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε ανησυχητική αύξηση των ψυχικών διαταραχών και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, που ήδη στις ΗΠΑ, οι επικεφαλής των τμημάτων Ανθρώπινου Δυναμικού ζητούν από τις ασφαλιστικές να προσθέσουν τις υπηρεσίες ψυχικής υγείας στα Ομαδικά Ασφαλιστήρια.
Η αλήθεια είναι, πουλάκια μου, ότι έχουμε υποστεί μεγάλη ψυχολογική βία από τον περασμένο Μάρτιο. Και έχουμε περάσει πολλές και διαφορετικές περιόδους άγχους και αγωνίας, προσπαθώντας να καταλάβουμε τι πρέπει να κάνουμε, πώς μπορούμε να προστατευθούμε καλύτερα και πού πραγματικά ελλοχεύει ο μεγάλος κίνδυνος…
Ξεκινήσαμε από τα παιδιά, που χαρακτηρίστηκαν ως «ζωντανές βόμβες» μετάδοσης -περπατούσα τότε για άσκηση με τα δίδυμα και οι περαστικοί άλλαζαν πεζοδρόμιο, δρόμο, κατεύθυνση…
Περάσαμε στην εντελώς αντίθετη θέση… Τα παιδιά σπανίως νοσούν και σπανίως μεταδίδουν τον ιό.
Ανακουφιστήκαμε μόλις άρχισε ο εμβολιασμός των μεγάλων σε ηλικία μελών της κοινωνίας μας… Είπαμε μια χαρά, ακόμη κι αν ενσκήψει το τρίτο κύμα, οι ΜΕΘ και οι ΜΑΦ δεν θα πλημμυρίσουν από ανήμπορους παππούδες και γιαγιάδες με covid plus υποκείμενα…
Ματαίως… Οι παππούδες και οι γιαγιάδες δεν πήγαν να εμβολιαστούν… Κι όχι απλώς δεν τους πήραν τα παιδιά τους και οι συγγενείς τους «σηκωτούς» να κάνουν το εμβόλιο, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις τους απέτρεψαν ή τους ανήμπορους δεν τους εμβολίασαν καν, προφασιζόμενοι διάφορους ανόητους λόγους…
Τα αποτελέσματα τα είδαμε και τα βλέπουμε ακόμη…
Όπως είδαμε και τα αποτελέσματα της άρνησης κάποιων εκ των υγειονομικών -ακόμη και αυτών που εργάζονται στα ογκολογικά νοσηλευτικά ιδρύματα- να κάνουν το εμβόλιο…
Είναι γεγονός πως η ψυχική μας υγεία έχει επιδεινωθεί δραματικά λόγω της πανδημίας και ίσως χρειαστούν χρόνια για να επανέλθουμε. Έτσι οι εργοδότες στον ιδιωτικό τομέα θα έρθουν αντιμέτωποι με πολλά και διαφορετικά προβλήματα ψυχικής υγείας που σχετίζονται με την πανδημία, όπως π.χ. οι αγχώδεις διαταραχές και η υπερκόπωση, η οποία ήδη αποτελούσε πρόβλημα και πριν την εμφάνιση του Covid-19. Σήμερα, δυστυχώς, δεν έχουμε μόνο εμείς οι εργαζόμενοι προβλήματα με την ψυχική μας υγεία λόγω της πανδημίας. Έχουν και τα παιδιά μας. Βρίσκονται επί μήνες μακριά από το σχολείο, είναι απομονωμένα, αγωνιούν, με συνέπεια να αυξάνονται συνεχώς τα περιστατικά αγχωδών διαταραχών και κατάθλιψης. Είναι ιδιαίτερα ανησυχητική η ανακοίνωση των CDC (Κέντρα Ελέγχου Πρόληψης Ασθενειών) στις ΗΠΑ ότι στη διάρκεια του 2020 αυξήθηκαν κατά 24% οι επισκέψεις μικρών παιδιών στα επείγοντα λόγω ψυχικών διαταραχών και κατά 31% αυτές των εφήβων και των εικοσάρηδων.
Κλείνω αυτήν την τελευταία επικοινωνία μας για τη Μεγάλη Εβδομάδα με μεγάλη αισιοδοξία, παρά την απαγόρευση για μετακινήσεις στην εξοχή. Με μια αισιοδοξία που εκπορεύεται από το ραντεβού μου για εμβολιασμό στις 13.05. Πετάω από τη χαρά μου… Σκέφτομαι ακόμη και να αγκαλιάσω, να φιλήσω τον/την υγειονομικό που θα μου κάνει τη δόση της ελευθερίας… Τη δόση που θα μου επιτρέψει να νιώσω ότι θα μπορέσω να ζήσω όπως πριν. Χωρίς κανέναν φόβο, θα αναρωτηθείτε; Όχι, δεν γίνεται να ζεις χωρίς κανέναν φόβο… Αλλά τουλάχιστον θα έχω την ευκαιρία να ζήσω μόνο με τους φόβους με τους οποίους έχω συμφιλιωθεί.
Καλό Πάσχα! Το τελευταίο, εύχομαι ολόψυχα, υπό αυτές τις συνθήκες…
