Οι ασφαλιστές δημιουργούν νέα μοντέλα τιμολόγησης και παραμετροποίησης του κινδύνου και παράλληλα στρέφονται προς τις κυβερνήσεις για συνεργασία.
Όταν η πανδημία καθήλωσε την παγκόσμια οικονομία έναν χρόνο πριν, οι ασφαλιστές βρέθηκαν αντιμέτωποι με ζημίες που ξεπερνούσαν τα 100 δισ. δολάρια, οπότε η πρώτη τους αντίδραση ήταν να εξαιρέσουν την κάλυψη της πανδημίας από όλα τα νέα ασφαλιστήρια συμβόλαια. Όπως εξήγησε πρόσφατα σε μία συνέντευξη Τύπου ο πρόεδρος και CEO της γαλλικής αντασφαλιστικής SCOR, ο κίνδυνος της πανδημίας ήταν σαν τον πόλεμο και «εμείς εξαιρούμε τον πόλεμο από τα συμβόλαιά μας, γιατί δεν ασφαλίζεται».
Καθώς όμως ο ένας μετά τον άλλον οι επιχειρηματικοί κλάδοι επιστρέφουν σε μία νέα κανονικότητα, εγείρεται μία τεράστια ζήτηση για ασφάλιση, γεγονός που αναγκάζει τους ασφαλιστές να βρουν έναν τρόπο να συμπεριλάβουν και πάλι τον κίνδυνο της πανδημίας στα συμβόλαια, χωρίς αυτό να τα καθιστά απαγορευτικά ακριβά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η βιομηχανία του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Η αμερικανική ασφαλιστική εταιρία SpottedRisk, αφού συνέλεξε επί χρόνια δεδομένα σχετικά με το πολιτικο-οικονομικό περιβάλλον σε 150 χώρες όπου γυρίζονται ταινίες και πρόσθεσε σε αυτά τα δεδομένα από το lockdown που προκάλεσε η πανδημία του Covid-19, κατάφερε να σχεδιάσει ένα μοντέλο τιμολόγησης για την ασφαλιστική κάλυψη της διακοπής μίας κινηματογραφικής ή τηλεοπτικής παραγωγής λόγω πανδημίας. Όπως τόνισε χαρακτηριστικά η CEO της SpottedRisk, Janet Comenos «Πάνω από 20 ειδικοί μού έλεγαν ότι ήταν αδύνατον, αλλά τελικά βρήκαμε τον τρόπο».
Η SpottedRisk έχει ασφαλίσει αυτή τη στιγμή 19 ανεξάρτητες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές με προϋπολογισμό που κυμαίνεται από 1 έως 85 εκ. δολάρια. Το εν λόγω ασφαλιστήριο κοστίζει γύρω στις 50.000 με 80.000 δολάρια ανά 1 εκ. καλυπτόμενου κεφαλαίου και αποτελεί την ιδανική (μοναδική αυτή τη στιγμή) λύση για τους ανεξάρτητους κινηματογραφικούς παραγωγούς του Hollywood. Αντίθετα στη Μεγάλη Βρετανία το κράτος στηρίζει τις κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές και δεν απαιτείται η εμπλοκή των ασφαλιστικών εταιριών.
Ωστόσο σε άλλους κλάδους η κατάσταση είναι πιο περίπλοκη. Π.χ. οι αεροπορικές εταιρίες αντιμετωπίζουν πολύ υψηλότερες δυνητικές ζημίες και κατά συνέπεια είναι δυσκολότερο να ασφαλιστούν. Πολλοί ασφαλιστές υποστηρίζουν ότι θα είναι σε θέση να καλύψουν τις αεροπορικές εταιρίες για τον κίνδυνο της πανδημίας, μόνο εφόσον οι κυβερνήσεις προσφέρουν στήριξη ανάλογη με αυτή που παρέχουν σε κάποιες χώρες στις περιπτώσεις πλημμύρας ή τρομοκρατικής επίθεσης.
Ανάγκη για ένα νέο μοντέλο
Έχοντας ήδη αποτύχει μία φορά να προβλέψουν την έκταση των επιπτώσεων που θα είχε το γενικό lockdown στις οικονομίες ανά τον κόσμο, οι ασφαλιστές δεν θέλουν να το ξαναπάθουν. Όπως επισημαίνει ο επικεφαλής του τμήματος Ερευνών της RMS (εταιρία μοντελοποίησης κινδύνων): «Το μοντέλο μας περιλαμβάνει τους παράγοντες των μολύνσεων και της θνησιμότητας, αλλά δεν περιελάμβανε τις λεπτές διαφοροποιήσεις στις αντιδράσεις της κάθε κυβέρνησης, οι οποίες διαμορφώνονταν ανάλογα με τον αριθμό των διαθέσιμων κλινών εντατικής θεραπείας». Τώρα θα τις περιλαμβάνει και αυτές.
Αξίζει να επισημανθεί ότι οι απαιτήσεις για τους κλάδους Πιστώσεων, Ακύρωσης Εκδηλώσεων και Διακοπής Εργασιών ήταν υψηλότερες από αυτές του κλάδου Ζωής, ίσως γιατί πολλά από τα θύματα του κορωνοϊού δεν είχαν ασφάλεια Ζωής λόγω μεγάλης ηλικίας.
Μέχρι πέρσι η πανδημία δεν περιλαμβανόταν ως παράμετρος στην τιμολόγηση του κλάδου Γενικών Ασφαλίσεων, αλλά πλέον συνυπολογίζεται στον σχεδιασμό των νέων μοντέλων ασφάλισης. Ελάχιστες εταιρίες καλύπτουν και πάλι τον κίνδυνο της πανδημίας στα ασφαλιστήρια Γενικών Ασφαλίσεων, εκτός από τη διοργάνωση γεγονότων που έχουν προγραμματιστεί και ασφαλιστεί αρκετά χρόνια πριν, όπως π.χ. οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Όπως αναφέρουν έγκυρες πηγές, η ακύρωση των Ολυμπιακών Αγώνων θα προκαλούσε μία τεράστια ζημία, της τάξης των 2-3 δισ. δολαρίων!
Οι ασφαλιστές ανά τον κόσμο στρέφονται προς τις κυβερνήσεις και ζητούν βοήθεια, προκειμένου να έχουν από αυτές αντασφαλιστική κάλυψη και να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το υψηλό κόστος. Ωστόσο οι εξελίξεις στον τομέα αυτόν είναι αργές, καθώς οι κυβερνήσεις είναι ακόμη προσηλωμένες στη διαχείριση των επιπτώσεων της τρέχουσας πανδημίας.
Μία άλλη λύση για να καλυφθεί ο κίνδυνος της πανδημίας θα μπορούσε να είναι η αντιμετώπισή του ως χρέους μέσω προϊόντων όπως τα ILS (Insurance-Linked Securities) σε συνεργασία των ασφαλιστικών εταιριών με επενδυτές όπως τα συνταξιοδοτικά ταμεία. Επίσης, οι ασφαλιστές επεξεργάζονται τη δημιουργία παραμετρικών συμβολαίων. Τα συμβόλαια αυτά πληρώνουν αυτόματα ένα συγκεκριμένο ποσό, όταν επέλθει ένα συγκεκριμένο γεγονός, όπως π.χ. ένα γενικευμένο lockdown.
«Εάν καταφέρουμε να προσδιορίσουμε με ακρίβεια τα όρια, μπορούμε να τιμολογήσουμε τον κίνδυνο. Πρέπει να επινοήσουμε έναν νέο τρόπο σκέψης για τα γεγονότα που έχουν μικρές πιθανότητες να συμβούν, αλλά πολύ σοβαρές επιπτώσεις, γεγονότα όπως η κλιματική αλλαγή, οι κυβερνοκίνδυνοι και η πανδημία», τονίζει ο Greg Medcraft, στέλεχος του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης.
Προς το παρόν, καθώς οι ασφαλιστές αδυνατούν να καλύψουν συνολικά τον κίνδυνο της πανδημίας, κόβουν και ασφαλίζουν μικρά του κομμάτια, όπως π.χ. παρέχοντας ταξιδιωτική ασφάλιση για μικρά χρονικά διαστήματα ή πρόσθετη ασφάλιση υγείας για ασθενείς Covid, αφού αυτοί πάρουν εξιτήριο από το νοσοκομείο.
Πάντως, ένα είναι βέβαιο: οι προς ασφάλιση επιχειρήσεις θα πρέπει να δείξουν στους ασφαλιστές πως κάνουν ό,τι μπορούν για να ελαχιστοποιήσουν τον κίνδυνο έκθεσής τους στην πανδημία, απαιτώντας π.χ. την επίδειξη αρνητικού τεστ από τους θεατές μίας συναυλίας.
Τέλος, σύμφωνα με την καθηγήτρια του City University of London, Paula Jarzabkowski, ίσως η ασφάλιση των επιχειρήσεων για Διακοπή Εργασιών θα πρέπει να γίνει υποχρεωτική, έτσι ώστε οι ασφαλιστές να εισπράττουν αρκετά ασφάλιστρα για να είναι σε θέση να καλύψουν τον κίνδυνο της πανδημίας. «Έτσι, όσοι εκτίθενται στον πιθανό κίνδυνο θα αναλάβουν ένα μερίδιο της ευθύνης», καταλήγει.
Πηγή: Insurance Journal
