Και κυριολεκτικά και μεταφορικά… Έτσι τουλάχιστον νιώθω, πουλάκια μου, μετά από μία διετία πανδημίας, μετά από 24 σχεδόν μήνες που στην ουσία είμαστε μονίμως σε επιφυλακή και δεν μπορούμε να χαρούμε με την καρδιά μας, να γιορτάσουμε, να αγκαλιάσουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε, να βγούμε ένα βράδυ χωρίς άγχος, χωρίς τύψεις, χωρίς να κοιτάζουμε υποψιασμένοι τα διπλανά μας τραπέζια και χωρίς να τρέμει το φυλλοκάρδι μας με τον παραμικρό βήχα, τον πονοκέφαλο και την αδιαθεσία.
Περιμέναμε με ανυπομονησία την επέτειο των 50 χρόνων της Ιδιωτικής Ασφάλισης, αλλά ο Μάρτιος του 2020 μας επιφύλαξε την πρώτη ψυχρολουσία του lockdown. Ελπίζαμε ότι τα 600 τεύχη θα αποτελούσαν αφορμή για ένα ωραίο pre-Christmas party, αλλά κάτι η μετάλλαξη Omicron κάτι οι 90 κατά μέσο όρο νεκροί σε ημερήσια βάση, οδήγησαν σε ναυάγιο κι αυτό το σχέδιο.
Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει, έλεγε η γιαγιά μου. Το πόσο σοφά ήταν τα λόγια της, το ένιωσα στο πετσί μου με την πανδημία.
Αλλά δεν σταμάτησα και δεν θα σταματήσω νομίζω ποτέ να κάνω σχέδια. Είναι η φύση μου τέτοια ή μάλλον είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης τα σχέδια για το εγγύς ή μακρινό μέλλον. Είναι απ’ ό,τι φαίνεται το αντίδοτο στη θνητότητά μας, αλλά και ο λόγος για τον οποίο επιλέξαμε το ασφαλιστικό επάγγελμα.
Γιατί, εάν το αναλύσετε λίγο, όλοι εμείς που δουλεύουμε στον κλάδο της Ιδιωτικής Ασφάλισης, σε όποια θέση και από κάθε οπτική, αυτό υπερασπιζόμαστε: την ανάγκη και το δικαίωμα του ανθρώπου να κάνει σχέδια. Να ονειρεύεται ένα καλύτερο αύριο για τον ίδιο και την οικογένειά του, να προνοεί ώστε καμία συνθήκη να μη διαταράξει πλήρως τα όσα έχει προγραμματίσει για το αύριο, να νιώθει ότι, έχοντας εξασφαλίσει αυτά που κατάφερε σήμερα, μπορεί να δημιουργήσει ακόμη περισσότερα στο μέλλον.
600 τεύχη είναι, αν το καλοσκεφτείτε, 600 σχέδια τυπωμένα και ολοκληρωμένα, ένα για κάθε μήνα εδώ και 52 χρόνια. Σχέδια δικά σας κυρίως, άλλοτε εξαιρετικά και επιτυχημένα, άλλοτε όχι και τόσο, σχέδια
που έγραψαν ιστορία, σχέδια που έριξαν εταιρίες, οικογένειες και ζωές στα βράχια, σχέδια επαγγελματικά, αλλά και προσωπικά, σχέδια για διεύρυνση των εργασιών, για μείωση των εξόδων, για ανάπτυξη και αυτοβελτίωση, για νόμους και διατάξεις, για κεφάλαια, αποθέματα και κέρδη, για εξαγορές και συγχωνεύσεις, σχέδια για εκδηλώσεις, για ταξίδια, για βραβεύσεις και προαγωγές.
Και πάνω από όλα 600 τεύχη γεμάτα ανθρώπους αγαπημένους. Ανθρώπους που για μας θα είναι πάντα εδώ, πάντα στην καρδιά μας, ακόμη κι αν έχουν αποχωρήσει από την ενεργό δράση. Ανθρώπους που πάντα θα αποτελούν ένα αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της ιστορίας ή των πολλών ιστοριών των 600 τευχών.
Τα 600 τεύχη αξίζουν μια γιορτή. Μια γιορτή έστω νοερή, που μπορεί να περιορίζεται από τις συνθήκες, αλλά διακατέχεται από μεγάλη αγάπη γι’ αυτό που κάνουμε όλοι εμείς -η Πέπη, ο Γιώργος, η Άννα, ο Κράσος- που αποτελούμε την μικρή, αλλά ισχυρή ομάδα της Ιδιωτικής Ασφάλισης. Μια αγάπη που μας τη μετέδωσε ο Τάκης Δρακάτος, πατρική φιγούρα και αστείρευτη πηγή έμπνευσης για όλους μας και ακάματος εργάτης, από το 1964 μέχρι σήμερα, της ηθικής και αντικειμενικής δημοσιογραφίας. Είναι ο άνθρωπος που έκανε το αρχικό σχέδιο, που το έθρεψε, το μεγάλωσε και το έδωσε σε μας με βάσεις γερές και υγιείς, για να το προχωρήσουμε ένα ή περισσότερα βήματα πιο κάτω. Θα είμαστε πάντα ευγνώμονες για αυτήν τη μοναδική κληρονομιά.
Κλείνοντας, θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς, που μοιράζεστε μαζί μας όχι μόνο τα σχέδιά σας, αλλά και πολλά ακόμη -εύκολα ή δύσκολα-, κυρίως όμως σε εσάς, που εδώ και πολλά χρόνια φροντίζετε σωστά και ορθολογικά τις εταιρίες σας, τους εργαζόμενους, τους συνεργάτες και πάνω απ’ όλα τους ασφαλισμένους σας. Σας ευχαριστώ, γιατί έχετε καταλάβει πως, εάν δεν στηρίξουμε όλοι μας, όπως πρέπει, τα μικρά ή μεγάλα σχέδια που μας εμπιστεύτηκαν οι ασφαλισμένοι μας, θα χαθούμε κι εμείς μαζί τους. Και δεν έχουμε πια αυτή την πολυτέλεια.
