Τελικά, πουλάκια μου, ο κλάδος μας, η Ιδιωτική Ασφάλιση, αποτελεί τον πλέον αντιεξουσιαστικό κλάδο της ελληνικής οικονομικής και κοινωνικής ζωής.
Είμαστε ο μόνος κλάδος με τον οποίο οι πολιτικοί όλων των κομμάτων και των αποχρώσεων φλερτάρουν προκλητικά όσο δεν βρίσκονται στην εξουσία και μόλις αναλάβουν τα σκήπτρα μας αποφεύγουν, μας αναβάλουν, μας ακυρώνουν και κάποιες φορές μας αποπέμπουν.
Κάτι που όλα τα πολιτικά κόμματα της χώρας μας έχουν αποδεδειγμένη λατρεία στον κρατισμό, κάτι που κι εμείς έχουμε αμαρτήσει στο παρελθόν και στο παρόν δεν παίρνουμε απόφαση να κάνουμε συλλογικά πράξη τα όσα συμφωνούμε (όλοι μαζί αποφασίζουν, θεωρητικά πάντα, στην Ένωση και στη συνέχεια, ο καθείς κοιτάζει τι συμφέρει καλύτερα το μαγαζί του), σαν να τρέχουμε σε διάδρομο φαντάζει όλη αυτή η προσπάθεια. Διανύουμε χιλιόμετρα, λαχανιάζουμε, ιδρώνουμε και καταλήγουμε -στην καλύτερη- στο ίδιο σημείο.
Τι με έπιασε ανοιξιάτικα, θα αναρωτιέστε… Απλώς συνειδητοποίησα ότι σε όλες τις προηγούμενες γενικές συνελεύσεις της ΕΑΕΕ ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως αρχηγός της αντιπολίτευσης, ήταν παρών και μάλιστα διά ζώσης. Σε αυτή του Φεβρουαρίου, που θα μπορούσε να είναι εκεί απλώς με ένα βιντεοσκοπημένο μήνυμα, απείχε.
Γιατί; Τι φταίει; Καλά παιδιά ήμασταν. Προσαρμοστήκαμε άμεσα στις συνθήκες εργασίας που επέβαλε η πανδημία. Κάναμε έναν σκασμό δωρεές, προκειμένου να στηρίξουμε το Εθνικό Σύστημα Υγείας και τις ευπαθείς ομάδες. Δείξαμε τον καλύτερό μας εαυτό, αποζημιώνοντας άμεσα τους ασφαλισμένους από τις πολλές και διάφορες φυσικές καταστροφές (Ιανούς, σεισμούς, Μήδειες), υποβάλαμε τις προτάσεις μας για τη συμπληρωματικότητα -σε όλα τα επίπεδα, έχει βγάλει γούνα η γλώσσα μας για το Ταμείο Φυσικών Καταστροφών, για τη σύμπραξη και αναβάθμιση των δημόσιων νοσοκομείων, πληρώνουμε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο σε αποζημιώσεις- αλλά τίποτα… Μάταιες οι προσπάθειες και φρούδες οι ελπίδες…
Μας αντιμετωπίζουν ως κλάδο αντιεξουσιαστών. Τελεία και παύλα. Οπότε στρατηγικά, το μόνο που μας μένει είναι να λειτουργήσουμε και ως αντιεξουσιαστές. Η ΕΑΕΕ να μεταφέρει πάραυτα το αρχηγείο της στην πλατεία Εξαρχείων. Οι γενικές συνελεύσεις να πραγματοποιούνται στο καφενείο του Χασάν στην Εμ. Μπενάκη. Την ημέρα της Ιδιωτικής Ασφάλισης να ντυνόμαστε στα μαύρα και να κάνουμε γκραφίτι στους τοίχους των πόλεων.
Τέλος, η συνάντηση της Ύδρας να πραγματοποιείται στους Αρκιούς ή στους Λειψούς με αντίσκηνα και sleeping bags ή στην καλύτερη στην Ικαρία (όπου οι μεγαλύτεροι μπορούν να κάνουν και θερμά λουτρά…).
Ας γίνουμε στ’ αλήθεια αντιεξουσιαστές, πουλάκια μου, με προκηρύξεις (στα social media, γιατί έχουμε και οικολογική συνείδηση), με τις οποίες θα καταγγέλλουμε τα «εγκλήματα» που έχουν διαπράξει οι κυβερνήσεις που μας σνομπάρουν με τη διαχείριση των εισφορών για τις συντάξεις, με τα χρόνια που, ακόμη και σήμερα, χρειάζεται να περάσουν μέχρι να μπει η σύνταξη στον λογαριασμό του δικαιούχου. Προκηρύξεις στις οποίες θα περιγράφουμε τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν στα περισσότερα δημόσια νοσοκομεία, την ανυπαρξία οργανωμένων δομών υγείας σε πάρα πολλές περιοχές της χώρας, τα πανάκριβα ιατρικά μηχανήματα, που σαπίζουν σε υπόγεια και αποθήκες και τις αποφάσεις που λαμβάνονται σήμερα και πάλι με πρωταγωνιστή το κράτος -ένα κράτος που στο επίπεδο αυτό έχει αποδειχθεί παντελώς ανίκανο- ως διαχειριστή των επικουρικών συντάξεων των επόμενων γενεών.
Έχω αγανακτήσει, χρυσούλια μου. Γιατί άλλο όλα αυτά να τα ζεις με αριστερίζουσες κυβερνήσεις και άλλο με -κατά κόσμον τουλάχιστον- φιλελεύθερες και ευρωπαϊκές.
Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, νομίζω πως αυτή η αναγκαστική στροφή στο κράτος, λόγω της πανδημίας, θα αποτελέσει και τη σοβαρότερη, την πιο βαθιά πληγή για την κοινωνία και την οικονομία. Αυτή η ξαφνική κι απότομη εξάρτηση των περισσότερων ευρωπαϊκών λαών από το κράτος, που ανέλαβε ρόλο «μητερούλας και πατερούλη», σε συνδυασμό με αυτή την ξαφνική κι απότομη δυνατότητα που δόθηκε στις κυβερνήσεις (πράγμα που στην αρχή είμαι σίγουρη πως ξεκίνησε με κίνητρα αγαθά), να εξουσιάζουν βασικές πτυχές της καθημερινότητάς μας (για ποιο λόγο θα βγούμε από το σπίτι, σε ποια περίμετρο μπορούμε να προαυλιστούμε, πόσους ανθρώπους μπορούμε να καλέσουμε για φαγητό, μέχρι ποια ώρα μπορούμε να κυκλοφορήσουμε), χωρίς να χρειάζεται να απεκδυθούν τον μανδύα του δημοκρατικού πολιτεύματος, ειλικρινά με συγκλονίζει και με τρομάζει.
