Στη χώρα μας, που θεωρείται το λίκνο της δημοκρατίας και του δυτικού πολιτισμού, η ασφαλιστική συνείδηση, ακριβώς όπως και το ποσοστό των ασφαλίστρων επί του ΑΕΠ παραμένει εδώ και πολλές δεκαετίες frozen στο περίπου 2%.
Οι λόγοι είναι πολλοί και τους έχουμε αναλύσει πολλές φορές στις σελίδες του περιοδικού, οι αιτίες όμως είναι οι εξής δύο:
- το κράτος που εμμένει στα ξεπερασμένα πρότυπα κοινωνικής ασφάλισης και αρνείται να μετακυλήσει βάρη από τον δημόσιο τομέα στον ιδιωτικό (κράτος πατερούλης & μητερούλα)
- στον κλάδο μας, που δεν λέει να κάνει μια συντονισμένη, δυναμική, με συνέχεια και συνέπεια καμπάνια ενημέρωσης του κοινού, έτσι ώστε η πίεση στο κράτος να ασκηθεί από τη βάση και όχι από το lobbying, που προσπαθεί να κάνει το εκάστοτε διοικητικό συμβούλιο της Ένωσης.
Και πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω, πώς γίνεται κάθε ασφαλιστική μεμονωμένα να κάνει επίκαιρες και καίριες κινήσεις προβολής, διαφήμισης και ΕΚΕ και η ΕΑΕΕ να παραμένει κολλημένη σε προσεγγίσεις -διαφορετικές κάθε χρόνο, δε λέω- αλλά εξίσου… πώς να τις πω τώρα… αδιάφορες; άσχετες; λαϊκές; παιδικές;
Από τα καρτουνίστικα σποτάκια -ούτε θυμάμαι πως τα έλεγαν-, μέχρι μία TV persona που μαγείρευε σε τσίγκινη χύτρα και παράλληλα μιλούσε για ιδιωτική σύνταξη και από τον Χάρη (αν θυμάμαι καλά), που έσπασε το πόδι του κάνοντας skate και χάρη στην ασφάλιση υγείας η μαμά του τον πήγε στο ΚΑΤ (ναι, μη γελάτε, στον σκηνοθέτη ζητήθηκε να τραβήξει πλάνα από ένα δημόσιο νοσοκομείο, ώστε να μην παρεξηγηθούν τα ιδιωτικά και αυτός προτίμησε το ΚΑΤ που είναι και το πιο χαρακτηριστικό της Δημόσιας Υγείας) μέχρι το πρόσφατο «καλύτερα να γνωρίζεις, παρά να νομίζεις» με δωράκι ξύλινη κασετίνα, μολυβάκι και γόμα (έπρεπε να βάλετε και μια ξύστρα, πουλάκια μου, για να είμαστε έτοιμοι για την Α’ Δημοτικού), διαπιστώνω μετά λύπης, όπως άλλωστε και όλοι εσείς, οι ιδιαιτέρως έξυπνοι και καταρτισμένοι άνθρωποι, που συναινείτε σε αυτές τις καμπάνιες, ότι τα αποτελέσματά τους είναι πολύ κατώτερα των προσδοκιών σας, αλλά και (φαντάζομαι) του κόστους τους.
Αυτή, για παράδειγμα, η εξαιρετική ιδέα της Eurolife και του Nίκου Κακολύρη για τις branded στάσεις (μέσων μαζικής μεταφοράς) με αντισηπτικό, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια εξαιρετική πρωτοβουλία της ΕΑΕΕ, θα μπορούσε η κάθε εταιρία μέλος να επιλέξει πόσες στάσεις μπορεί να χρηματοδοτήσει στα μεγάλα αστικά κέντρα και σε μια περίοδο ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑΣ, όπως η τωρινή, οι ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΕΣ θα μπορούσαν προσφέρουν στον κόσμο, στον λαό, αν θέλετε, ΑΣΦΑΛΕΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, αλλά και η κάθε μία το μήνυμά της.
Χωρίς διδασκαλίες και χρηστομάθειες. Γιατί έτσι κι αλλιώς η Ιδιωτική Ασφάλιση, ο κλάδος μας, η έννοια της προετοιμασίας για τις αντίξοες συνθήκες και η πρόνοια για είσπραξη αποζημίωσης είναι Πολιτισμός. Είναι δείγμα σημαντικού πολιτισμού, το να μη χρειάζεται εσύ, ο εργαζόμενος, φορολογούμενος και αξιοπρεπής πολίτης να μετατραπείς σε επαίτη, να κοιμάσαι σε τροχόσπιτα γιατί χάθηκε το σπίτι σου, να αγωνιάς σε ράντζο για την πορεία της υγείας σου και να περιμένεις 2 χρόνια το ΙΚΑ να σου καταθέσει στο λογαριασμό τη σύνταξη.
Έχουμε την τύχη να δουλεύουμε για τον πιο ολιστικό, τον πιο ανθρωποκεντρικό, τον πιο ενδιαφέροντα επιχειρηματικό κλάδο. Έναν κλάδο που είναι συνυφασμένος με την πρόοδο όλων των δραστηριοτήτων, έναν κλάδο που έχει τα προϊόντα και τις υπηρεσίες να παρακολουθεί και να συμπαρίσταται στον άνθρωπο, σε όλες τις φάσεις, αλλά και σε όλες τις δυσκολίες. Ας κάνουμε, λοιπόν, έστω και για μια φορά την υπέρβαση του ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. Μήπως και καταφέρουμε να το γυρίσουμε το παιχνίδι υπέρ μας.
