Δεν ξέρω γιατί, αλλά το πρώτο πράγμα που μου έρχεται να ρωτήσω τον Τάσο, έτσι όπως καθόμαστε χαλαροί αντικρυστά, είναι «Βουνό ή θάλασσα;».
Για δευτερόλεπτα κρατάω την αναπνοή μου, έτσι όπως τον βλέπω να με κοιτάζει και να παίρνει μια βαθιά ανάσα… Δεν με απογοήτευσε: «Θάλασσα. Γιατί με γαληνεύει, με ηρεμεί και συγχρόνως με κάνει να χάνομαι, να ταξιδεύω… Θάλασσα, χωρίς αμφιβολία».
