Σε μια περίοδο όπου όλοι πλέον μιλούν για ESG, προβάλλουν ΕΚΕ και φιλολογούν περί Sustainability, το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης δίνει σάρκα και οστά στην Προσβασιμότητα και στη Συμπερίληψη, κάνοντας Βιώσιμη Εμπειρία την περιήγηση ενός ατόμου με αισθητηριακές δυσλειτουργίες, πάντα με την υποστήριξη και χρηματοδότηση της Eurolife FFH.
Πόσο ασυγκίνητος μπορεί να μείνει κανείς στα λόγια του Βαγγέλη Αυγουλά, προέδρου της ΜΚΟ «Με άλλα Μάτια», ενός ανθρώπου που μέχρι τα 14 είχε μερική όραση, την οποία στη δύσκολη αυτή ηλικία έχασε οριστικά, ακούγοντας το πολύ απλό: «Δεν έχω πρόσβαση ούτε στην ημερομηνία λήξης του γάλακτος που αγοράζω στο super market». Το μότο των ατόμων με αναπηρία «Τίποτα για εμάς, χωρίς εμάς», έγινε πράξη με τρόπο συγκινητικό από τη Διοίκηση του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, που προχώρησε με θαρραλέα βήματα στη δημιουργία μια κινητής προθήκης με συρτάρια, που περιέχουν πιστά αντίγραφα των εκθεμάτων, η οποία επιτρέπει σε άτομα με προβλήματα όρασης την απτική και ακουστική εμπειρία περιήγησης
Αυτό που θέλω όμως σήμερα, είναι να σας μεταφέρω το κλίμα της συνέντευξης Τύπου, γιατί τις λεπτομέρειες θα τις διαβάσετε στο link που ακολουθεί:
https://www.youtube.com/watch?v=mi6OOIMOwog.
Ο Βαγγέλης Αυγουλάς μας περιέγραψε το χρονικό του project, δίνοντας έμφαση στην εμπλοκή και στις θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν, έτσι ώστε τα πάντα να είναι κομμένα και ραμμένα στις ανάγκες των ατόμων που θα τα χρησιμοποιήσουν.
Η εξαιρετική Τζουλιάνα Μπούση, επίσης τυφλή, φιλόλογος και χειρίστρια του σκύλου οδηγού Γιούνι, ο οποίος επίσης παρέστη στη συνέντευξη Τύπου, περιέγραψε την απίστευτη αμηχανία και τον εκνευρισμό που είχε τόσο ως μαθήτρια όσο και ως ενήλικη κατά τη διάρκεια μιας εκδρομής – επίσκεψης σε μουσείο: «Απλώς άκουγα περιγραφές συνοπτικές κι ακόμη κι αν μπορούσα να αγγίξω ένα άγαλμα, κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να μου δώσει περισσότερες πληροφορίες για να κατανοήσω το μέγεθος, το υλικό, την τεχνική. Ακόμη και σε μουσεία όπως ο Λούβρος, οι άνθρωποι με προβλήματα όρασης δεν μπορούν να καταλάβουν πώς είναι η Μόνα Λίζα».
Σύμφωνα με την κα Μαρίνα Πλατή, διευθύντρια Κοινωνικών και Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων του ΜΚΤ «η προσβασιμότητα, η συμπερίληψη και η βιωσιμότητα είναι το μεγάλο στοίχημα της διοίκησης, μια σειρά δράσεων που ξεκίνησε από το 2012 και θα συνεχιστεί τόσο εντός όσο και εκτός του Μουσείου».
Last, but not least, θέλω να αναφερθώ στα όσα είπε ο Αλέξανδρος Σαρρηγεωργίου: «Νιώθω ιδιαιτέρως ευλογημένος που ένας Όμιλος όπως η FAIRFAX όχι απλώς μας δίνει τη δυνατότητα να υποστηρίζουμε τέτοιες δράσεις, αλλά επιμένει στο να προσφέρουμε όσο το δυνατόν περισσότερο στην ελληνική κοινωνία. Πριν από πολλά χρόνια, όταν ανακάλυψα το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης -αρχικά ως επισκέπτης του ωραίου εστιατορίου του- συνειδητοποίησα γρήγορα πως πρόκειται για έναν “ζωντανό οργανισμό”. Τόσο η Fairfax, όσο και η Eurolife έχουν ως αντικείμενο τις ασφαλίσεις, διαθέτουν ιδιαιτέρως υγιή κεφαλαιακή βάση, κερδοφορία, αλλά συγχρόνως όλοι εμείς που τις εκπροσωπούμε, αισθανόμαστε την ανάγκη και έχουμε δεσμευτεί να επιστρέφουμε στην τοπική κοινωνία. Στηρίζουμε με μεγάλη χαρά αυτή την ιδέα και θα συνεχίσουμε, κάνοντας ό,τι είναι απαραίτητο, ώστε και τα παιδιά με προβλήματα όρασης που φοιτούν σε σχολεία της περιφέρειας, να μπορέσουν να επισκεφθούν τη συλλογή του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης. Είμαστε αρωγοί των προσπαθειών όλων των ανθρώπων του ΜΚΤ εδώ και μία δεκαετία και θα είμαστε δίπλα του για πολλά ακόμη χρόνια».
Εταιρική κοινωνική ευθύνη, που τη βλέπεις, ακόμη κι αν δεν έχεις μάτια. Πραγματικά Με άλλα Μάτια. Συγχαρητήρια σε όλους σας.
Μαρίνα Δρακάτου
φωτογραφία: Charis Akriviadis, https://cycladic.gr/
