Είναι λίγο θλιβερό, αλλά είναι η πραγματικότητα…
Η μεγάλη πλειοψηφία των επαγγελματιών του κλάδου μας είτε είναι ανασφάλιστοι είτε επαφίενται αποκλειστικά και μόνο στις παροχές του ομαδικού συμβολαίου που παρέχει η εταιρία με την οποία συνεργάζονται.
Και δεν αναφέρομαι φυσικά μόνον στα στελέχη της διαμεσολάβησης και του tied agency, αλλά και στους εργαζόμενους, ειδικά στα υψηλόβαθμα στελέχη των εταιριών του κλάδου, που αρκούνται στις καλύψεις του ομαδικού (και μάλιστα για όλη την οικογένεια) και δεν έχουν ατομικά ασφαλιστήρια (ούτε για τους ίδιους ούτε για την οικογένεια).
Παρόλα αυτά, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, τα ίδια αυτά στελέχη των εταιριών, θεωρούν ότι τα ομαδικά ασφαλιστήρια συμβόλαια των πελατών τους αποτελούν εξαιρετική πηγή και ευκαιρία για πωλήσεις ατομικών ζωής και υγείας…
Η αλήθεια είναι πως, εάν η δουλειά σου είναι να προτείνεις και να διασφαλίζεις τους συνανθρώπους σου με ασφαλιστικά προϊόντα και υπηρεσίες, καλό θα ήταν πρώτα απ’ όλους εσύ ο ίδιος / η ίδια να έχεις φροντίσει να καλύψεις σωστά και ολοκληρωμένα τον εαυτό σου και τα του οίκου σου.
Και με «τα του οίκου» εννοώ και την ασφάλιση περιουσίας, δηλαδή το πυρασφαλιστήριο μετά σεισμού, για το σπίτι, το εξοχικό ή όποιο άλλο ακίνητο, καθώς και τους συμπληρωματικούς κινδύνους για το αυτοκίνητο.
Φωνάζουμε για το έλλειμμα ασφαλιστικής συνείδησης στη χώρα μας και πρώτοι και καλύτεροι είμαστε εμείς οι ανασφάλιστοι ή οι υπασφαλισμένοι ή οι κουτσά-στραβά ασφαλισμένοι.
Γι’ αυτό, ίσως, και η φωνή μας δεν είναι τόσο πειστική απέναντι στις κυβερνήσεις και στην κοινωνία…
Γιατί πως μπορείς να πείσεις τον άλλο για την τεράστια αξία της ασφάλισης, όταν εσύ ο ίδιος δεν έχεις πειστεί, όταν εσύ ο ίδιος δεν κάνεις χρήση, όταν τα πωλησιακά σου επιχειρήματα δεν είναι βιωματικά…
Στα άπειρα χρόνια που εργάζομαι στον κλάδο μας, έχω δει πολλά και κορυφαία στελέχη της διαμεσολάβησης να φεύγουν αιφνίδια από τη ζωή, αφήνοντας πίσω τους μικρά ή μεγαλύτερα παιδιά και συζύγους, με μόνη αποζημίωση τα ελάχιστα κεφάλαια θανάτου μιας ομαδικής ασφάλισης -εάν υπήρχε κι αυτή… Τραγική πραγματικότητα. Που δεν αξίζει σε κανέναν επαγγελματία, ο οποίος υπηρετεί έναν τόσο πολύτιμο θεσμό.
Μαρίνα Δρακάτου
