Όταν ο Κατρούγκαλος μιλούσε για επαναφορά του 20% φόρου επιτηδεύματος για τους ελεύθερους επαγγελματίες, προφανώς και κανείς από εμάς, που τον ακούγαμε αποσβολωμένοι, δεν φαντάστηκε ότι το κόμμα του θα κατέληγε την περασμένη Κυριακή με 20% ποσοστό.
Γενικώς όμως, κανείς δεν περίμενε τα αποτελέσματα που προέκυψαν από την κάλπη, αφού για άλλη μια φορά οι δημοσκοπήσεις αποδείχθηκαν εντελώς εκτός πραγματικότητας.
Και σε καμία περίπτωση δεν εννοώ να αφορίσω τη μεθοδολογία και την πρακτική των επαγγελματιών/επιστημόνων που ασχολούνται με τη διερεύνηση της λαϊκής βούλησης.
Απλώς θέλω να επισημάνω ότι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν πλέον μία τάση περιπαικτική, θα έλεγα, απέναντι στις προβλέψεις, αλλά και σε αυτούς που τις χρησιμοποιούν ως μέσο για να κερδίσουν τη μάχη των εντυπώσεων.
Αυτό που είναι πλέον προφανές, είναι ότι το 41% του εκλογικού σώματος, μεταξύ αυτών και οι νέοι και νέες 17-25 ετών, δεν πείθονται πλέον από λεκτικά πυροτεχνήματα περί λαοκρατίας, τέλους στα συμφέροντα της ολιγαρχίας, το ψωμί της εργατιάς και άλλα τέτοια αναμασήματα, απλώς ξεπερνούν σε βάθος χρόνου (και αντίληψης) κατά πολλές δεκαετίες όχι μόνον τη δική τους ηλικία, αλλά και των περισσότερων από εμάς, που συνιστούμε, ακόμη, το εργατικό (με την έννοια της εργασίας) δυναμικό της χώρας.
Με την επικύρωση του εκλογικού αποτελέσματος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, παρά τη σπουδαία και άνευ προηγουμένου νίκη της ΝΔ και του ίδιου προσωπικά, μίλησε πιο ευπρεπώς και πιο σεμνά από οποιονδήποτε αρχηγό της μεταπολίτευσης (πλην ίσως του Κωνσταντίνου Καραμανλή): «Κάποια δεν κάναμε κατά την προηγούμενη τετραετία, κάποια καθυστερήσαμε να τα ολοκληρώσουμε, αλλά σας υπόσχομαι ότι θα εργαστούμε ακόμη πιο σκληρά, πάντα με ταπεινότητα, για να κάνουμε την Ελλάδα μια πραγματικά ευρωπαϊκή χώρα». Είπε, χωρίς έπαρση και θριαμβολογίες, αυτά που όλοι ξέρουμε, όλοι θέλουμε και όλοι ελπίζουμε να γίνουν.
Και στον αντίποδα, ο κενός λόγου αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, να μην παραιτείται (μετά από 4 εκλογικές ήττες -βουλευτικές, ευρωβουλευτικές και δημοτικές 2019 και βουλευτικές 2023) και να μιλάει για σύγκλιση των συλλογικών οργάνων του κόμματος, προκειμένου να αλλάξει η γραμμή πλεύσης, γιατί τελικά η υπάρχουσα (ποια ήταν άραγε…) δεν είχε απήχηση, ο οικονομολόγος Τσακαλώτος να δηλώνει ότι ΣΥΡΙΖΑ χωρίς Τσίπρα δεν γίνεται (πόση προσωπολατρεία να αντέξει κανείς από έναν κατά τα άλλα τεχνοκράτη…) και ο Βαρουφάκης να μπερδεύει τα λόγια του και να αναφέρεται σε ερντογανοποίηση της χώρας… Ο φίλτατος Ανδρουλάκης να πανηγυρίζει το 12% (με τις παλιές σημαίες, τα ταμπούρλα και τα τραγούδια -μου ξανάρχονται ένα ένα χρόνια δοξασμένα, να’ τανε το 81 να ’ρθει μια βραδιά…) και το ΚΚΕ το 7% με τα γνωστά τσιτάτα περί αγώνων των κομμουνιστών.
Μήπως λίγο να αναλογιστούμε όλοι, μήπως λέω, αν τελικά κατάφερε, αυτό που οι αριστεροί, αριστερίζοντες και αριστεριστές κατονομάζουν ως συντήρηση, να προσελκύσει το 41% του λαού, μήπως, λέω εγώ τώρα, τελικά η συντήρηση, η οπισθοδρόμηση και η ανέπαφη σχέση με την πραγματικότητα ανήκει τελικά στους προοδευτικούς της αριστεράς;
Θα κλείσω με μία οδυνηρή πραγματικότητα, που υπογραμμίζει την αμεσότητα και αναγκαιότητα να εφαρμόσει γρήγορα και δυναμικά τα όσα έχει σχεδιάσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη: οι Σπέτσες ζουν εδώ και 20 μέρες με καθημερινές διακοπές νερού και ρεύματος. Την μεταφορά νερού στο νησί έχει αναλάβει υδροφόρα του Πολεμικού Ναυτικού (φωτό). Είναι πια καιρός οι Σπέτσες, όπως κι άλλα νησιά κι άλλοι τόποι, τουριστικά στολίδια της Ελλάδας, να συμβαδίσουν με το 2023… Να έχουν δηλαδή ύδρευση, αποχέτευση και εκσυγχρονισμένο δίκτυο ηλεκτροδότησης, ως επί το πλείστον από ΑΠΕ… Και για αυτής της κατηγορίας τα έργα υποδομής, δε χωράει πια καμία καθυστέρηση και καμία δικαιολογία.
Μαρίνα Δρακάτου
