Σκιάχτηκαν από τις εξαγγελίες της κυβέρνησης για υποχρεωτική ασφάλιση κατά παντός κινδύνου (Πυρός & Σεισμό) και σκέφτηκαν (αλά ελληνικά) να μετακυλήσουν το κόστος στον ενοικιαστή. Πρόσθεσαν, λοιπόν, στα συμβόλαια εκμίσθωσης του ακινήτου τους τον όρο / υποχρέωση του ενοικιαστή να ασφαλίσει το ακίνητο έναντι των κινδύνων αυτών.
Δηλαδή ο ενοικιαστής, ο οποίος δεν έχει έννομο συμφέρον να ασφαλίσει τις κτηριακές εγκαταστάσεις και ειδικά για Σεισμό, καλείται να αναλάβει μία υποχρέωση, η οποία δεν του αναλογεί. Και να συνάψει ένα ασφαλιστήριο στο οποίο θα είναι ο συμβαλλόμενος και ο ιδιοκτήτης θα είναι είτε ασφαλισμένος και δικαιούχος είτε μόνον δικαιούχος. Όμως εάν είναι και ασφαλισμένος και δικαιούχος, οποιαδήποτε ζημιά προκύψει σε βελτιώσεις που έχει κάνει ο ενοικιαστής στο ακίνητο (π.χ. τζαμαρία) δεν θα αποζημιωθεί. Αφ’ ετέρου, εάν δεν είναι ο ιδιοκτήτης ο συμβαλλόμενος, δεν θα εμφανίζεται το ΑΦΜ του, οπότε και δεν θα δικαιούται τη σχετική έκπτωση στον ΕΝΦΙΑ.
Επομένως, αυτό που θα πρέπει να κάνουν οι ενοικιαστές είναι να φροντίσουν να ασφαλίσουν το περιεχόμενο, έστω και το κτήριο, αλλά μόνο για φωτιά, καθώς και τις τυχόν βελτιώσεις που πραγματοποίησαν στο εσωτερικό του κτηρίου και για σεισμό και για πυρκαγιά και για αστική ευθύνη και να εξηγήσουν στον ιδιοκτήτη ότι η ασφάλιση της περιουσίας του έναντι σεισμού είναι δική του ευθύνη και δική του υποχρέωση.
Πέρα όμως από το διαδικαστικό της υπόθεσης, δεν θα σταματήσει ποτέ να με εκπλήσσει η πολυμήχανη φύση του λαού μας, ειδικά όταν οσμίζεται τον κίνδυνο της ατομικής ευθύνης. Δεν τον σταματάει τίποτα. Και όχι μόνον αρνείται να την αναλάβει, αλλά μηχανεύεται τρόπους να την επιρρίψει σε άλλους, στον ενοικιαστή, στον γείτονα, στο κράτος, στον δήμο, στον καιρό, στον Θεό… Kαι μάλιστα για ένα τόσο απλό ζήτημα. Ζητάς μια προσφορά από μία ή περισσότερες ασφαλιστικές, λαμβάνεις υπόψη σου το κόστος και αναπροσαρμόζεις ανάλογα το μηνιαίο ή ετήσιο ενοίκιο.
Πώς λοιπόν ζητάμε από έναν λαό, τόσο ευθυνόφοβο να αποκτήσει ασφαλιστική συνείδηση, εάν πρώτα δεν φροντίσουμε να τον μάθουμε να αναλαμβάνει τις ευθύνες του; Ξεκινώντας, πάντα, από εμάς τους ίδιους και τα παιδιά μας.
Μαρίνα Δρακάτου
