Κακό μπελά έχουν βρει οι επιχειρήσεις με την ένταση του φαινομένου του diversity & inclusion και του gender equality. Πολιτικές, διαδικασίες, εκδηλώσεις που κορυφώνονται την ημέρα της γυναίκας και τον μήνα LGBTQ (το έμαθα επιτέλους), λογότυπα που βάφονται ροζ, φούξια ή στα χρώματα του ουράνιου τόξου, «όλοι είμαστε διαφορετικοί, όλοι είμαστε ίσοι», όλοι έχουμε ισότιμη πρόσβαση στην εργασία, ισοτιμία στις απολαβές, στις προαγωγές και ίδιο μερίδιο στο bullying που πραγματοποιείται, είτε φανερά είτε υπόγεια στον εργασιακό χώρο. Που όλοι ορκίζονται ότι έχει εξαλειφθεί. Κι ότι βρίσκονται εν ισχύ όλες οι διαδικασίες για να καταγγελθεί και να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι ένοχοι. Λέμε τώρα.
Λες και δεν ξέρουμε όλοι μας τι γίνεται και πόσο δύσκολο είναι να πατάξει κανείς τον εκφοβισμό, όχι μόνο στον εργασιακό χώρο, αλλά και στα σχολεία, στα αθλητικά κέντρα, στις παραλίες και στους χώρους ψυχαγωγίας… Αλλά τα policies, policies… Και βεβαίως, στη χώρα μας, το bullying είναι αγαπημένο sport. Sport που ξεκινάει από τα πρώιμα παιδικά χρόνια και που κυρίως το καλλιεργούμε εμείς οι γυναίκες – μαμάδες πρώτα απ’ όλα στα αγόρια μας και προσφάτως και στα κοριτσάκια: είσαι ο/η πιο όμορφος/η, ο καλύτερος/η, μην του μιλάς αυτού του παιδιού, δεν είναι από εδώ, κοίτα το χοντρό πώς κλαίει που έπεσε κάτω, το κακόμοιρο τι άσκημο που είναι με τα γυαλάκια του, το φουκαριάρικο μια σταλιά έμεινε, μα καλά δεν το βλέπουν το παιδί τους πώς έχει καταντήσει, αυτή είναι δουλειά για κορίτσια, πες στον αδελφό σου να σε βοηθήσει στα μαθηματικά, δεν μπορεί το παιδί (παιδί είναι πάντα το αγόρι) είναι κουρασμένο, κορίτσι είναι, δεν έχει ανάγκη… Τα λέμε στα παιδιά ή τα λέμε και μπορούν να τα ακούσουν τα παιδιά και βεβαίως, όπως είναι απολύτως φυσιολογικό και αναμενόμενο, να τα επαναλάβουν. Και ακριβώς επειδή είναι παιδιά, τα επαναλαμβάνουν χωρίς κανένα φίλτρο, προφανώς χωρίς καμία ντροπή (αφού το λένε ο μπαμπάς και η μαμά, έτσι είναι) και με την απίστευτη σκληρότητα που εκπορεύεται από την άγνοια κινδύνου. Κυρίως όμως οι ρόλοι και η θέση στην κοινωνία καταγράφεται στο υποσυνείδητο, ριζώνει βαθιά και αποτελεί εν συνεχεία καθοριστικό οδηγό νοοτροπίας και συμπεριφοράς του ενήλικου πλέον ατόμου.
Μαρίνα Δρακάτου
